Het ontstaan van taal

Alles wat hieronder staat is niet gebaseerd op feiten, is afkomstig uit mijn fantasie en niet wetenschappelijk onderbouwd.

Het ontstaan van taal

Een zeer gecompliceerd iets, waar ik zelf niet meer verstand van heb dan de rest van de wereld. Ik kan alleen maar gokken, dus vandaar dat dit alleen mijn idee hoe of wat.

Taal is iets dat zich vermoedelijk ontwikkeld heeft van iets simpels naar iets ingewikkelds. Taal is echter altijd in beweging, dus op een gegeven moment heeft het een cruciaal punt bereikt waar het te ingewikkeld wordt en het weer simpeler zal worden. Het zal echter nooit zo simpel worden als dat het in het begin was, waar 'taal' misschien niet meer was dan een paar klanken. Ik zal het behandelen in de volgorde waarvan ik denk dat het zich ontwikkeld heeft, geïllustreerd met voorbeelden waar ik dat nodig acht. Aangezien het een zeer ingewikkeld iets is vermoed ik veel voorbeelden. Ik begin dan ook met het nulpunt, het "in den beginne was er niets" gedoe. We weten niet wanneer taal ontstaan is, maar we weten wel dat alleen mensen in staat zijn taal voort te brengen vanwege het spraakkanaal. Taal moet zich dan ook stukje bij beetje ontwikkeld hebben, een proces van honderden miljoenen jaren. Het begon denk ik dan ook met dingen waar we nu grapjes over maken: holbewoners die "boe, bah" of zo zeiden.

Voor we dingen zeiden hadden we vermoedelijk al gebaren ontwikkeld. Als samenwerkende groep moet je elkaar natuurlijk waarschuwen voor gevaar, et cetera, dus je kan er van uit gaan dat ze een klein arsenaal aan gebaren tot hun beschikking hadden, bijvoorbeeld het "me Tarzan, you Jane" naar jezelf en naar de ander wijzen. Daar kan je om lachen, maar misschien is het wel echt zo begonnen. Het nadeel van het gebruik van gebaren is namelijk dat iemand naar je moet kijken voor het effect heeft. Als je naar jezelf wijst en je zegt vervolgens "oenga-boenga", en je herhaalt dat keer op keer op keer op keer, dan zal men dit op een gegeven moment associëren als een persoonlijk voornaamwoord eerste persoon enkelvoud (beter bekend als "ik"). Als mensen dit overnemen zal het zich verspreiden, waarna het op een gegeven moment algemeen geaccepteerd wordt om jezelf aan te duiden op die manier. Als je vervolgens op de ander wijst en je doet constant "bomchickiewawa" dan zal dat op een gegeven moment "jij" gaan betekenen.

Je kan dit vergelijken met het introduceren van buitenlandse woorden. Als je met bepaalde mensen om gaat ontkom je niet aan hun Engelse voca. Zelf zeg ik ook regelmatig "thanks". Als 1 iemand constant thanks zegt ipv dankjewel kan het dat mensen het van hem over nemen, waarna het woord zich verspreid en uiteindelijk algemeen geaccepteerd wordt als een nieuw woord voor bedankt. Zo kan ook "oenga-boenga" zich verspreiden als een woord voor "ik". Het is niet zo heel geloofwaardig misschien, maar wie weet. Nou snappen jullie hopelijk dat oenga-boenga niet echt historisch accuraat is, maar het zou met zeer makkelijke klanken kunnen zijn begonnen, misschien betekende "a o k l m i e" wel iets als "Kom zoon, hier is een lekker stukje mammoet". Als dit dan voort duurt zou er zich, na honderden miljoenen jaren, een taal kunnen ontwikkelen. Eén lettergreep wordt twee lettergrepen, twee lettergrepen worden drie, en uiteindelijk heb je een woord als autoventieldopjesfabriek.

En dan kom je op een punt dat het té lastig wordt. Cadeau wordt kado. Ik vind het schandalig, maar het is wel zo. Financiëren wordt financieren. Creëren. Dat soort dingen. Van een stijgende lijn wordt het een dalende lijn, een soort bergparabool. Uiteindelijk wordt het weer dermate simpel dat het niet efficiënt meer is en zal het weer moeilijker worden, een dalparabool. Dan wordt het weer te moeilijk, et cetera.. Taal is een gecompliceerd en bijna levend iets, waar geen grip op te krijgen is.

Mijn excuses voor het feit dat ik het niet goed in Nederlandstaaltoets vorm heb gepropt waarbij je de informatie uit de eerste en laatste alinea kan halen, maar het is laat en ik moet morgen werken.

Gegroet,
Augustus