Facebook 'vriendschap'

Hieronder een klein stukje dat ik geschreven heb over 'Facebook vriendschap', graag hoor ik jullie mening erover!

Hoewel ik me als typische student van deze tijd schuldig maak aan het gebruik van Facebook, betekent dat niet dat ik me niet soms dood erger aan dit sociale medium en zijn gebruikers, met name als het aankomt op zogenaamde ‘Facebook vriendschap’; een fenomeen dat mij liggend in een poel van onbegrip achterlaat. Laat ik het eens beter verwoorden omdat men nu niet kan begrijpen wat ik met een ‘Facebook vriend’ bedoel.

Zoals iedereen wel weet is Facebook een handig hulpmiddel om contact te houden met mensen wie je anders nooit meer zou spreken. Ik ontken niet dat dat zeer nuttig is en ik er ook graag gebruik van maak, maar ik zorg er wel voor dat ik alleen maar mensen in mijn vriendenlijst heb staan die er echt toe doen; mensen met wie ik ook echt contact wil onderhouden. Ik zie het nut er dan ook niet van in om meer mensen in mijn vriendenlijst te hebben dan nodig is.

Groot is dan ook altijd mijn verbazing als ik een vriendenverzoek ontvang van iemand met wie ik zo’n zes jaar geleden in de klas heb gezeten en die in die tijd nooit z’n mond tegen me open deed. Ik vraag me dan altijd af of diegene zich spontaan realiseerde dat ik eigenlijk best een toffe peer ben, waarna hij gekweld door schuldgevoel mij op Facebook een vriendenverzoek stuurt vanwege zijn hernieuwde inzicht, om alle gemiste tijd met mij in te halen.

Helaas! Ik zit er dan altijd naast, ze zeggen vervolgens nooit wat tegen me en na een halfjaar verwijder ik ze maar weer omdat ik het nut van zulke ‘vrienden’ niet bepaald in zie. Sterker nog, ‘vrienden’ vind ik een te sterke term hiervoor; voor mij is voor vriendschap wat meer vereist dan een verzoekje op een website - iets waarin ik steeds meer op mezelf lijk te staan.

Als ik terloops eens kijk naar de vriendenlijsten van anderen dan zie ik daar tot mijn grote verbazing soms enkele honderdtallen verschijnen. Ik vraag me dan ook af of ze die mensen daadwerkelijk goed kennen en regelmatig spreken, of dat het van die passieve decorstukken zijn om je toch al overvolle vriendenlijst te versieren - decoratie waarvan men soms niet eens meer weet wie het nou ook alweer was, maar, ach, het kan geen kwaad, toch?

Zelf heb ik relatief weinig vrienden, naar mijn mening nog teveel, maar ik heb over elk zo nodig een verhaal klaar staan, zo niet meerdere. Ik weet dat ik iedereen die daar in mijn vriendenlijst staat kan vertrouwen met mijn persoonlijke gegevens en al mijn alledaagse, onzinnige informatie die ik online zet en ik weet dat, mocht ik ze weer eens tegenkomen in het echte leven, het ons aan woorden niet zal ontbreken. Mijn vrienden zijn echt mijn vrienden.

Gegroet,
Augustus

Prachtig gesproken. Dat is precies de reden waarom ik geen facebook heb. Ik heb een "vriendenlijst" op MSN dat bestaat uit ca. 40 mensen. Als ik daar een kwart van spreek is het al veel. Facebook is en blijft in mijn ogen een rage, dat net als pokémon kaarten langzaam zal verdwijnen. Daarnaast is een bericht via een programma of apparaat toch onpersoonlijk, beter gezegd minder persoonlijk en dan is de enige manier om nog sociaal te zijn: bij iemand op bezoek gaan. Niet dat ik dat altijd doe, maar dat is de enige sociale manier.

Begrijp me niet verkeerd, mijn vriend, ik vind Facebook een bijzonder handig gegeven om contact te houden met mensen waar ik anders geen contact meer mee zou hebben. Ik ben echter in staat om onderscheid te maken tussen mensen waar ik wel contact mee wil en mensen waar ik geen contact mee wil. Er zijn echter ook de mensen die ik beschreven heb in het stukje waar ik meer moeite mee heb. Dat moet feitelijk ieder voor zich weten, maar dat betekent ook niet dat ik er begrip voor heb.

Dat weet ik (ook al laat ik het niet bepaald duidelijk maken). Het is mijn kijk tegen over de "sociale media". Ik zie dat je net als mijn broer Facebook gebruikt om met andere bekenden in contact te komen. Bij mij is Facebook een principe kwestie.