Wasted years

Na enig aandringen van sommige mensen heb ik toch maar besloten het te posten. Het is een inleiding tot een groter geheel, dat nog moet komen. Ik ga er niet teveel over uitlaten, dan is de spanning er af. Het is misschien een beetje onbegrijpbaar, maar ik denk dat de meesten er wel uit komen.

Citaat :

Mijn vriend,
Je zult je wel afvragen waarom. De vraag schiet door je hoofd, maar het antwoord blijft je achterwege. Waarom, waarom nou jij? Het antwoord hoop ik je te kunnen geven, het is aan jou of je bereid bent je er in te verdiepen, of je echt naar het antwoord wilt zoeken. Want zoals je zelf altijd zei, niets in deze wereld is gratis; alles vereist inspanning.

Hoe lang kennen we elkaar nu al? Lang, dat sowieso. Het feit dat me nog bij staat dat je vader je een pak slaag gaf omdat je weer wat had uit gevreten zegt genoeg lijkt me. Grappig hoe dingen kunnen lopen, vind je ook niet? Van ons werd niet veel verwacht, maar jij, jij hebt een goudmijn gevonden. Ik benijd je, heb ik je dat ooit verteld? Je hebt je kinderen groot zien groeien, je bent al jaren gelukkig getrouwd en er rest je niks dan geluk en voorspoed. Ik, ik kan niet veel meer doen dan een citaat plaatsen. Alles wat mij toebehoort draag ik met mij. Marcus Tullius Cicero, als je het je nog kunt herinneren. Vast niet, overbodige informatie die niet meer dan een 'o ja' teweeg brengt. Ik geef je geen ongelijk.

Niet alleen nutteloze informatie, maar ook het leven is ons voorbij gevlogen. Na de dagen kwamen de weken, na de weken kwamen de maanden. Uiteindelijk zijn het de jaren die we tellen. Vreemd, niet? Maar goed, laten we de filosofie bewaren voor een meer geschikter ogenblik. Aangezien ik je een antwoord schuldig ben, is het misschien verstandig dat ik daar eens aan begin te werken. Na al deze tijd zal ik toch mijn verplichtingen na moeten komen en de feiten onderzien, dezelfde feiten die ik al jaren probeer te ontvluchten.

Het is nu al jaren geleden dat ik je gezien heb. Zoveel dat de term jaren vervangen moet worden door decennia. Het spijt me, ook al lijkt het niet zo. Ik hoop dat je begrijpt dat ik nu eindelijk de rust heb gevonden waar ik naar zocht, die ik al die jaren kwijt was. En dat door terug te gaan, terug naar het begin. Enfin, dat lees je nog wel. Na al die jaren ben je nog steeds degene die mij het dichtst bij het hart staat, dat jochie met wie ik samen zwoer dat we als twee oude mannetjes achter de verpleegsters in het verzorgingstehuis aan zouden gaan. In een rolstoel, uiteraard. Misschien zijn de plannen wat veranderd, maar je bent nog steeds mijn beste vriend. En misschien wel de enige bij wie ik terecht kan, wie weet. Ik hoop in ieder geval dat je me kunt vergeven, zoals ik mezelf heb vergeven. Het leven heeft z'n hindernissen en ik besloot er met een grote boog om heen te lopen.

Uiteindelijk, uiteindelijk bleken het alleen maar verspilde jaren. Ik heb er weliswaar van geleerd, maar ik zal ze nooit terug krijgen. Misschien dat mijn verhaal, dat jij nu in je handen hebt, anderen een les kan leren. Een les over het leven, dat je er maar een hebt en dat je er het beste van moet maken. Het leven heeft nou eenmaal zijn hindernissen en deze moet je nemen, niet vermijden. Anders eindig je net als ik, met alleen maar verspilde jaren.

Oké, als ik het goed begrijp gaat dit over een man die zijn leven heeft verspild? Hij moet misschien de zonnige kant van het verhaal nog eens bekijken

Fausta Civilis schreef:

Oké, als ik het goed begrijp gaat dit over een man die zijn leven heeft verspild? Hij moet misschien de zonnige kant van het verhaal nog eens bekijken

Zo ongeveer. In de rest van het verhaal werk ik het uit, maar je hebt een goede samenvatting gegeven.

Gaius Civilis schreef:

Zo ongeveer. In de rest van het verhaal werk ik het uit, maar je hebt een goede samenvatting gegeven.

Goed hè? Ik wil niet zeggen dat het een slecht verhaal is hoor, maar het komt een beetje zielig over